Spływ od mostu w Pęzinie, do grodziska pod Ulikowem. Liczne zwałki, głazy i wysoki brzeg powodują, że jest to odcinek dosyć uciążliwy. Jednak bardzo urokliwy, czerwony szlak biegnący przy samej rzece, umożliwia nam zakończenie spływu w dowolnym miejscu. Grodzisko prasłowiańskie, w pobliżu wsi Ulikowo, znajduje się na dużej wysokości w stosunku do lustra wody, więc czeka nas tutaj krótka wspinaczka po dosyć stromym urwisku. Samo grodzisko ma kształt pierścieniowaty i bardzo dobrze zachowane wały. Powrót do Pęzina czerwonym szlakiem, z którego mamy bardzo dobry widok na rzekę Krąpiel.

Mapa szlaku:

Projekt #200rzek spowodował, że odwiedzam również szlaki kajakowe, które są mało znane. Dzięki temu trafiłem na dwie prawdziwe perełki: rzekę Czernicę i jej dopływ Białą. Spływ rozpocząłem w Międzyborzu. Mamy tutaj przystań kajakową, wiaty, miejsce na ognisko, małą piaszczystą plażę, boisko do siatkówki plażowej, czystą toaletę i mały parking.

Powiedziano mi również, że ze względu na niski stan wody, Białą nie da się spływać. Jednak jak się okazało, zanurzenie packrafta, w porównaniu z kajakiem, jest na tyle małe, że ani razu nie musiałem ciągnąć packrafta. Niski stan wody, pozwolił również na przepłynięcie pod mostkami i kładkami, które przy wyższym stanie musiałbym obejść.

Zarówno rzeka Biała, jak i Czernica, zachwycają meandrami i otaczającą dziką przyrodą. Chociaż trzeba przyznać, że Biała jest dosyć uciążliwą rzeką (ale łatwą technicznie), i przy jej ujściu zwalone drzewa leżą dosłownie co 20 metrów.

Po ujściu Białej do Czernicy, woda znacznie się pogłębia, zwałek jest mniej, przez co możemy płynąć szybciej. Po minięciu Dzikowa, popłynąłem trochę dalej do Przyrzecza. Tutaj znajduje się jaz i przenoska, na której zdecydowałem się na zakończenie spływu.

Idąc 100 metrów w górę rzeki, po jej wschodniej stronie, mamy kolejne miejsce biwakowe z toaletą. Dukty leśne, które otaczają rzeki, pozwalają na powrót na miejsce spływu wieloma ścieżkami. Ja zdecydowałem się na wschodnią stronę, ponieważ chciałem zobaczyć jak wygląda rzeka Czernica, trochę powyżej miejsca, gdzie spotyka się z Białą.

Na tak małym terenie, przy Czernicy trafiłem na trzecie, pięknie zagospodarowane pole biwakowe przy lesie (toaleta, wiaty, miejsce na ognisko, ogromna zielona łąka). Sama rzeka również wygląda tutaj bajkowo. Jest wąska, ale czysta i naturalnie meandruje wśród łąk i lasów. Przy kolejnym wyjeździe, to będzie świetne miejsce na biwak, ponieważ na pewno wrócę w tą okolicę. Piękny, dziki packraftowy teren. Polecam!

Mapa szlaku:

Szlak kajakowy Czarnej Nidy jest bardzo dobrze oznaczony i zagospodarowany. W Morawicy, przy Muszli Koncertowej, znajduje się zejście dla kajaków i wiata turystyczna. Samochód możemy zostawić na bezpłatnym parkingu, przy Urzędzie Miejskim.

Ja udałem się na 6km trekking w górę rzeki. Idąc zielonym szlakiem, jeszcze w Morawicy, dochodzimy do Kalwarii Świętokrzyskiej, skąd roztacza się widok na Zalew Morawica z długą piaszczystą plażą. W upalny dzień, kąpiel w jeziorze, to idealny sposób na schłodzenie się przed dalszą trasą tym bardziej, że szlak przechodzi przez ten właśnie teren.

Zaraz za zalewem szlak odbija w lewą stronę. Dochodzimy do mostu nad Czarną Nidą, którą przekraczamy, a następnie drogami wiejskimi i polnymi dochodzimy do miejscowości Kuby Młyny, skąd rozpoczynamy spływ. Przy mostku znajduje się wygodne zejście do rzeki.

Czarna Nida od tego miejsca zachwyca dziką przyrodą, naturalnym charakterem i meandrami. Jej nazwa wzięła się od szarego piasku, który pokrywa jej dno (woda w rzece jest bardzo czysta). Posiadając packrafta docenimy jego zwrotność, bo niekończąca się ilość ostrych zakrętów na dosyć wąskiej rzece, to idealny teren dla takich właśnie jednostek.

Szybki nurt i dzikie plaże sprawiają, że spływ jest niezwykle przyjemny. Jeżeli ktoś, tak jak ja, lubi kameralne rzeki, to Czarną Nidą, od miejscowości Kuby-Młyny, będzie zachwycony.

W Bieleckich Młynach rzeka wyraźnie zwalnia i mamy tutaj trochę niewygodną, przenoskę do lewego koryta rzeki. W Morawicy około 100 metrów przed Młynem, kończymy spływ wysiadając na prawą stronę.

Rozpoczęcie 4 kilometrowego trekkingu w Choinach, gdzie przy rzece znajduje się wiata i toalety. Trekking czarnym szlakiem “Brzegi Nad Nidą”.

W okolicach połowy szlaku, przy leśniczówce, kolejna wiata wypoczynkowa. Rozpoczęcie spływu przy jednej z najładniejszych dzikich plaż nad Białą Nidą, w okolicach wsi Bizorenda.

Biała Nida, jak sama nazwa wskazuje, ma jasne piaszczyste dno i bardzo czystą wodę. Szlak znajduje się w Chęcińsko – Kieleckim Parku Krajobrazowym. Rzeka zachowała tutaj swój naturalny bieg, a od meandrów może zakręcić się w głowie :). Spływ jest bardzo prosty, a przy tym mamy dosyć szybki nurt z prostymi do przepłynięcia bystrzami. Po dopływie Łośny (Wierna Rzeka), szlak wodny staje się znacznie szerszy.

Po około 9km spływu docieramy do wsi Choiny, gdzie rozpoczęliśmy mikrowyprawę.

U styku rzek Białej i Czarnej Nidy, w Tokarni, znajduje się niezwykle atrakcyjny skansen – Muzeum Wsi Kieleckiej, którego powierzchnia wynosi 65ha. Znajdują się tutaj zabytki budownictwa wiejskiego i małomiasteczkowego z obszaru województwa świętokrzyskiego. Będąc w okolicy, koniecznie trzeba je zobaczyć.

Szlak kajakowy Puszcza Zielonka, to rynna polodowcowa o długości 11,3km, od Tuczna do Pobiedzisk. Biegnie przez sześć jezior i połączona jest Strugą Wierzenicką i rzeką Główną. Nurt w strudze praktycznie nie występuję, więc szlak możemy pokonać w obu kierunkach. Warto wcześniej sprawdzić kierunek wiatru i wystartować z plaży w Pobiedziskach lub z drugiej strony w Tucznie. Jeziora na szlaku są bardzo czyste i po drodze mijamy dużo plaż, dlatego warto zabrać maskę do nurkowania. Na trasie mamy również dwa bezpłatne pola biwakowe w Złotniczkach i Wronczynku. Przenoski i ujścia strug są dobrze oznaczone czerwonymi bojkami. Ze względu na niski stan wody, szlak w trakcie spływu był częściowo zamknięty, ale na mapie zaznaczyłem cały jego przebieg:

12km spływu i tylko 5km trekkingu – tak wygląda szlak kajakowy Wietcisą i fragmentem Wierzycy.

Spływ rozpoczynamy w Skarszewach przy stadionie, gdzie znajduje się przystań kajakowa. Rzeka jest dosyć płytka, ale za to ma całkiem szybki nurt. Po około 3km docieramy do młyna, gdzie prawą stroną mamy przygotowaną przenoskę (około 100 metrów). Za młynem nurt znowu przyspiesza. Kilometr przed ujściem rzeki do Wierzycy, zaraz za mostem, musimy zachować szczególną ostrożność, ponieważ mamy dosyć wysoki, kamienny wodospad. Niestety, w miejscu, gdzie wodospad jest spławny, zaraz za nim znajdują się pale wbite do dna, więc lepiej go obnieść lewą stroną.

Po dopłynięciu do Wierzycy odbijamy w lewą stronę i mamy tutaj znacznie szerszą rzekę. Po około 1km docieramy do nowej przystani kajakowej. Kolejne kilometry Wierzycy mają trochę zwałek, z których nie wszystkie da się spłynąć. Rzeka jest tutaj bardzo urokliwa. Blisko końca naszej trasy docieramy do elektrowni, którą również musimy obejść prawą stroną, przygotowaną przenoską. Przeprawiamy się na lewą stronę rzeki i po koło 200 metrach docieramy do kolejnej przystani kajakowej, z której możemy rozpocząć trekking powrotny (obie rzeki na swoim szlaku posiadają regularnie rozmieszczoną nowoczesną infrastrukturę kajakową).

Rozpoczynamy marsz najpierw szlakiem niebieskim, a później w prawo czerwonym, który doprowadzi nas do samego stadionu, gdzie rozpoczynaliśmy spływ.

Będąc na Kociewiu (region etnograficzno – kulturowy) koniecznie trzeba spróbować lokalnego specjału – ruchanek polewanych fjutem, czyli racuchów polewanych melasą z buraka cukrowego.

Pływanie po Nogacie przypomina pływanie po jeziorze, ponieważ w rzece tej praktycznie nie ma nurtu. Jedynym naszym sprzymierzeńcem lub przeciwnikiem może być wiatr. Rzeka jest wyjątkowa pod tym względem, że uchodzi z Wisły a nie jest jej dopływem.

Spływ rozpocząłem z północnej przystani jachtowej w Malborku, gdzie znajduje się całodobowy i bezpłatny pomost do wodowania kajaków. Tuż obok mamy camping nr 197, gdzie możemy zatrzymać się na noc. Po przepłynięciu kilkuset metrów na północ, zawróciłem w kierunku zamku. Widoki z poziomu wody zapierają dech w piersiach – mamy przed sobą największy ceglany zamek na świecie.

Dalej popłynąłem w kierunku południowym do plaży miejskiej, gdzie również znajduje się przystań kajakowa. Powrót tą samą trasą, drugą stroną rzeki.

Przy samym zamku znajdują się wygodne miejsca do wyjścia z wody. Jeżeli chcemy zwiedzić zamek, bilety warto kupić online – nie musimy wtedy czekać w kolejce. Mamy tutaj dwie możliwości: przejście z żywym przewodnikiem lub audio przewodnik, który jest świetnie zrealizowany i samodzielnie przeprowadzi nas przez zamek. Czas zwiedzania zamku to ponad 3h. Spływ miał 6km i zabrał ponad 2h.

Ilanka, od Maczkowa do przecięcia drogi, 29 to niespełna 5km. W sieci przeczytałem, że pokonanie tego odcinka zabiera 3,5h. Pomyślałem, że to pomyłka. Jednak ogromna ilość zwałek i często bagniste brzegi powodują, że pokonanie odcinka z lekkim packraftem zajęło blisko 3h.

Widać, że rzeka była już kiedyś “przecięta” pod komercyjne spływy kajakowe. Było to jednak dawno temu i zwałki mamy tutaj praktycznie co 30 metrów. Pokonanie niektórych z nich jest bardzo wymagające, a wręcz niebezpieczne, ponieważ przy spiętrzonych drzewach występuje bardzo głęboki muł. Dlatego przez cały czas, pomimo płytkiej wody, warto mieć na sobie kamizelkę asekuracyjną.

Po przecięciu drogi nr 29, płyniemy jeszcze około 200 metrów do podwójnego tunelu. Wybieramy prawy, ponieważ za lewym występuje sporo kamieni. Tutaj mamy wygodne wyjście z rzeki na lewą stronę.

Powrót do Maczkowa przez las przy obszarze “Natura 2000 Ujście Ilanki”. Ilanka zachwyca dziką przyrodą i meandrami, jednak jest przy tym dosyć wymagająca. Dla bezpieczeństwa, spływ warto odbyć w większej grupie.

Ogromną atrakcją Lęborka jest ścieżka turystyczna “Śladami Średniowiecza”. Spływ Łebą można zaplanować w taki sposób, aby koniec części spływowej był początkiem bardzo atrakcyjnego trekkingu, który przeniesie nas do przeszłości. W Mostach znajduje się Kaszubska Stanica Kajakowa, która posiada wiaty, miejsce na ognisko i wygodny slip. Na tym odcinku Łeba nie ma również poważnych przeszkód. Mamy natomiast jedną, świetnie przygotowaną, przenoskę w Lęborku i zaraz za nią kilka bystrzy i stopni, które jednak dosyć łatwo spłynąć.

Trekking powrotny rozpocząłem w centrum Lęborka, przechodząc wzdłuż murów obronnych, zabytkowych baszt (obecnie muzea), Sanktuarium Świętego Jakuba i dawnego zamku krzyżackiego. Zaraz za zamkiem zaczyna się park Bolesława Chrobrego, z którego wzdłuż głównej ulicy, prowadzi ścieżka pieszo-rowerowa do miejsca rozpoczęcia spływu.

Spływ Łebą na odcinku Mosty – Lębork, to jednodniowy wypad, na którym większą część naszego dnia warto poświęcić zwiedzaniu. Osoby zainteresowane historią i średniowiecznymi czasami będę zachwycone.

Na jednej z tablic informacyjnych przy Łebie, zauważyłem spis szlaków kajakowych w okolicy. W spisie znajdował się “Chełst”, którego szlak to zaledwie 2km. Ponieważ pogoda nie była sprzyjająca do dłuższych spływów, postanowiłem sprawdzić ten krótki odcinek.

Wyruszyłem czerwonym szlakiem z Łeby przy Alei Świętego Jakuba, gdzie znajduje się również mobilna wypożyczalnia kajaków. Szlak biegnie przy Chełście a później przy jeziorze Sarbsko. Tutaj znajduje się duży pomost pływający, plaża i szkoła windsurfingu. Przepłynąłem przez fragment jeziora i wpłynąłem do Chełstu, dopływu Łeby. Dopłynąłem do miejsca rozpoczęcia trekkingu, gdzie za mostem znajduje się wyjście z wody na lewą stronę.

Cały szlak to zaledwie 3km trekkingu i niecałe 3km spływu. Teoretycznie można by pokusić się o dalszy spływ do Bałtyku, jednak pogoda w dniu, w którym płynąłem, zapowiadała burzę. W samej Łebie pływają również duże jednostki i mamy bardzo wysokie nabrzeże. Awaryjne wyjście ze sprzętem z wody, przy nawet średnim zafalowaniu, może być w Łebie bardzo trudne. Aby wyjść z portu do Bałtyku, powinniśmy również uzyskać zgodę kapitanatu, którą możemy załatwić telefonicznie. Te wszystkie rzeczy powinniśmy sprawdzić i załatwić wcześniej, ponieważ na Chełście, w centrum Łeby, znajduje się mały próg z bystrzem, którego pokonanie w górę może być bardzo trudne.