? Rozpoczęcie spływu w Korne przy Młynie. Rzeka Borowa jest bardzo wąska i niestety płytka. Jednak po kilkuset metrach wpływamy do Pilicy, skąd do końca spływu wody było już wystarczająco dużo. Pilica to spływ pięknym odcinkiem leśnym.

Z Pilicy wpływamy do rzeki Granicznej, która prowadzi nas do Jeziora Sudomie. Tutaj najlepiej przepłynąć przez jego środek – więc najbezpieczniej zrobić to z partnerem lub w większej grupie.

Dobrze oznaczonym przesmykiem wpływamy do Jeziora Mielnica i rzeką Trzebochą do Jeziora Żołnowo w kierunku Wdy. Ze względu na krótki dzień, spływ zdecydowałem się zakończyć w Grzybowie. Stąd mamy 3,6km Trzebochą do Wdy i miejscowości Loryniec, gdzie również możemy zakończyć spływ.

Cały szlak jest bardzo urokliwy, łatwy i świetnie oznaczony. Nadaje się również do bikeraftingu (przy odpowiednim poziomie wody na rzece Borowa).

?‍♂Powrót pięknym lasem i fragmentem czerwonego szlaku. W okolicy Bunkry, do których prowadzą oznaczone ścieżki.

?Mapa szlaku

Spływ z Trzcińska do Bobrowa. W Trzcińsku, za małą opłatą, samochód można zostawić przy agroturystyce i kempingu 9UP. Stąd musimy zejść w dół wioski, aby zrównać się z lustrem wody. Łatwiejsze wejście na wodę znajduje się przy moście.

Bóbr to łatwa górska rzeka, z licznymi bystrzami, wypłyceniami i głazami. Nieco trudniejsze bystrze z kaskadą znajduje się przy Pałacu Bobrów. Zaraz za mostem wyjście z rzeki po wygodnych schodach na lewą stronę.

Powrót zielonym i czerwonym szlakiem przez góry. Wejście na Sokolik (642 m n. p. m.) i zabytkową platformę widokową, z której doskonale widać trasę spływu. Przy zejściu zielonym szlakiem znajduje się schronisko Szwajcarka. Dalej szlak niebieski, który doprowadzi nas do miejsca rozpoczęcia spływu.
Mapa szlaku:

Spływ z miejscowości Szum do Zawiści. Początkowo łąkowy fragment zamienia się w bardzo atrakcyjny odcinek leśny. Mamy tutaj jedną stałą przenoskę. Około 1km przed końcem spływu, za mostem, jest niespławna zastawka.

Na trekking powrotny wybrałem dłuższy wariant szlaku (około 10km) tak, aby zobaczyć fragment ścieżki “Śródleśne Łąki” i przejść przez Stobrawski Park Krajobrazowy. Za osadą Szubiernik, odbiłem w lewo, aby duktami leśnymi dojść do Szumu.

Mapa szlaku:

Spływ od mostu w Pęzinie, do grodziska pod Ulikowem. Liczne zwałki, głazy i wysoki brzeg powodują, że jest to odcinek dosyć uciążliwy. Jednak bardzo urokliwy, czerwony szlak biegnący przy samej rzece, umożliwia nam zakończenie spływu w dowolnym miejscu. Grodzisko prasłowiańskie, w pobliżu wsi Ulikowo, znajduje się na dużej wysokości w stosunku do lustra wody, więc czeka nas tutaj krótka wspinaczka po dosyć stromym urwisku. Samo grodzisko ma kształt pierścieniowaty i bardzo dobrze zachowane wały. Powrót do Pęzina czerwonym szlakiem, z którego mamy bardzo dobry widok na rzekę Krąpiel.

Mapa szlaku:

Projekt #200rzek spowodował, że odwiedzam również szlaki kajakowe, które są mało znane. Dzięki temu trafiłem na dwie prawdziwe perełki: rzekę Czernicę i jej dopływ Białą. Spływ rozpocząłem w Międzyborzu. Mamy tutaj przystań kajakową, wiaty, miejsce na ognisko, małą piaszczystą plażę, boisko do siatkówki plażowej, czystą toaletę i mały parking.

Powiedziano mi również, że ze względu na niski stan wody, Białą nie da się spływać. Jednak jak się okazało, zanurzenie packrafta, w porównaniu z kajakiem, jest na tyle małe, że ani razu nie musiałem ciągnąć packrafta. Niski stan wody, pozwolił również na przepłynięcie pod mostkami i kładkami, które przy wyższym stanie musiałbym obejść.

Zarówno rzeka Biała, jak i Czernica, zachwycają meandrami i otaczającą dziką przyrodą. Chociaż trzeba przyznać, że Biała jest dosyć uciążliwą rzeką (ale łatwą technicznie), i przy jej ujściu zwalone drzewa leżą dosłownie co 20 metrów.

Po ujściu Białej do Czernicy, woda znacznie się pogłębia, zwałek jest mniej, przez co możemy płynąć szybciej. Po minięciu Dzikowa, popłynąłem trochę dalej do Przyrzecza. Tutaj znajduje się jaz i przenoska, na której zdecydowałem się na zakończenie spływu.

Idąc 100 metrów w górę rzeki, po jej wschodniej stronie, mamy kolejne miejsce biwakowe z toaletą. Dukty leśne, które otaczają rzeki, pozwalają na powrót na miejsce spływu wieloma ścieżkami. Ja zdecydowałem się na wschodnią stronę, ponieważ chciałem zobaczyć jak wygląda rzeka Czernica, trochę powyżej miejsca, gdzie spotyka się z Białą.

Na tak małym terenie, przy Czernicy trafiłem na trzecie, pięknie zagospodarowane pole biwakowe przy lesie (toaleta, wiaty, miejsce na ognisko, ogromna zielona łąka). Sama rzeka również wygląda tutaj bajkowo. Jest wąska, ale czysta i naturalnie meandruje wśród łąk i lasów. Przy kolejnym wyjeździe, to będzie świetne miejsce na biwak, ponieważ na pewno wrócę w tą okolicę. Piękny, dziki packraftowy teren. Polecam!

Mapa szlaku:

Szlak kajakowy Czarnej Nidy jest bardzo dobrze oznaczony i zagospodarowany. W Morawicy, przy Muszli Koncertowej, znajduje się zejście dla kajaków i wiata turystyczna. Samochód możemy zostawić na bezpłatnym parkingu, przy Urzędzie Miejskim.

Ja udałem się na 6km trekking w górę rzeki. Idąc zielonym szlakiem, jeszcze w Morawicy, dochodzimy do Kalwarii Świętokrzyskiej, skąd roztacza się widok na Zalew Morawica z długą piaszczystą plażą. W upalny dzień, kąpiel w jeziorze, to idealny sposób na schłodzenie się przed dalszą trasą tym bardziej, że szlak przechodzi przez ten właśnie teren.

Zaraz za zalewem szlak odbija w lewą stronę. Dochodzimy do mostu nad Czarną Nidą, którą przekraczamy, a następnie drogami wiejskimi i polnymi dochodzimy do miejscowości Kuby Młyny, skąd rozpoczynamy spływ. Przy mostku znajduje się wygodne zejście do rzeki.

Czarna Nida od tego miejsca zachwyca dziką przyrodą, naturalnym charakterem i meandrami. Jej nazwa wzięła się od szarego piasku, który pokrywa jej dno (woda w rzece jest bardzo czysta). Posiadając packrafta docenimy jego zwrotność, bo niekończąca się ilość ostrych zakrętów na dosyć wąskiej rzece, to idealny teren dla takich właśnie jednostek.

Szybki nurt i dzikie plaże sprawiają, że spływ jest niezwykle przyjemny. Jeżeli ktoś, tak jak ja, lubi kameralne rzeki, to Czarną Nidą, od miejscowości Kuby-Młyny, będzie zachwycony.

W Bieleckich Młynach rzeka wyraźnie zwalnia i mamy tutaj trochę niewygodną, przenoskę do lewego koryta rzeki. W Morawicy około 100 metrów przed Młynem, kończymy spływ wysiadając na prawą stronę.

Rozpoczęcie 4 kilometrowego trekkingu w Choinach, gdzie przy rzece znajduje się wiata i toalety. Trekking czarnym szlakiem “Brzegi Nad Nidą”.

W okolicach połowy szlaku, przy leśniczówce, kolejna wiata wypoczynkowa. Rozpoczęcie spływu przy jednej z najładniejszych dzikich plaż nad Białą Nidą, w okolicach wsi Bizorenda.

Biała Nida, jak sama nazwa wskazuje, ma jasne piaszczyste dno i bardzo czystą wodę. Szlak znajduje się w Chęcińsko – Kieleckim Parku Krajobrazowym. Rzeka zachowała tutaj swój naturalny bieg, a od meandrów może zakręcić się w głowie :). Spływ jest bardzo prosty, a przy tym mamy dosyć szybki nurt z prostymi do przepłynięcia bystrzami. Po dopływie Łośny (Wierna Rzeka), szlak wodny staje się znacznie szerszy.

Po około 9km spływu docieramy do wsi Choiny, gdzie rozpoczęliśmy mikrowyprawę.

U styku rzek Białej i Czarnej Nidy, w Tokarni, znajduje się niezwykle atrakcyjny skansen – Muzeum Wsi Kieleckiej, którego powierzchnia wynosi 65ha. Znajdują się tutaj zabytki budownictwa wiejskiego i małomiasteczkowego z obszaru województwa świętokrzyskiego. Będąc w okolicy, koniecznie trzeba je zobaczyć.

Szlak kajakowy Puszcza Zielonka, to rynna polodowcowa o długości 11,3km, od Tuczna do Pobiedzisk. Biegnie przez sześć jezior i połączona jest Strugą Wierzenicką i rzeką Główną. Nurt w strudze praktycznie nie występuję, więc szlak możemy pokonać w obu kierunkach. Warto wcześniej sprawdzić kierunek wiatru i wystartować z plaży w Pobiedziskach lub z drugiej strony w Tucznie. Jeziora na szlaku są bardzo czyste i po drodze mijamy dużo plaż, dlatego warto zabrać maskę do nurkowania. Na trasie mamy również dwa bezpłatne pola biwakowe w Złotniczkach i Wronczynku. Przenoski i ujścia strug są dobrze oznaczone czerwonymi bojkami. Ze względu na niski stan wody, szlak w trakcie spływu był częściowo zamknięty, ale na mapie zaznaczyłem cały jego przebieg:

12km spływu i tylko 5km trekkingu – tak wygląda szlak kajakowy Wietcisą i fragmentem Wierzycy.

Spływ rozpoczynamy w Skarszewach przy stadionie, gdzie znajduje się przystań kajakowa. Rzeka jest dosyć płytka, ale za to ma całkiem szybki nurt. Po około 3km docieramy do młyna, gdzie prawą stroną mamy przygotowaną przenoskę (około 100 metrów). Za młynem nurt znowu przyspiesza. Kilometr przed ujściem rzeki do Wierzycy, zaraz za mostem, musimy zachować szczególną ostrożność, ponieważ mamy dosyć wysoki, kamienny wodospad. Niestety, w miejscu, gdzie wodospad jest spławny, zaraz za nim znajdują się pale wbite do dna, więc lepiej go obnieść lewą stroną.

Po dopłynięciu do Wierzycy odbijamy w lewą stronę i mamy tutaj znacznie szerszą rzekę. Po około 1km docieramy do nowej przystani kajakowej. Kolejne kilometry Wierzycy mają trochę zwałek, z których nie wszystkie da się spłynąć. Rzeka jest tutaj bardzo urokliwa. Blisko końca naszej trasy docieramy do elektrowni, którą również musimy obejść prawą stroną, przygotowaną przenoską. Przeprawiamy się na lewą stronę rzeki i po koło 200 metrach docieramy do kolejnej przystani kajakowej, z której możemy rozpocząć trekking powrotny (obie rzeki na swoim szlaku posiadają regularnie rozmieszczoną nowoczesną infrastrukturę kajakową).

Rozpoczynamy marsz najpierw szlakiem niebieskim, a później w prawo czerwonym, który doprowadzi nas do samego stadionu, gdzie rozpoczynaliśmy spływ.

Będąc na Kociewiu (region etnograficzno – kulturowy) koniecznie trzeba spróbować lokalnego specjału – ruchanek polewanych fjutem, czyli racuchów polewanych melasą z buraka cukrowego.